66

این که هی به دخترت میگویی
شوخی نکن هر جا
بلند نخند همه جا
نگاه نکن به هر چیز
هر حرفی را نزن
هر جایی نرو
با هرکسی نگرد
اینکه هی مراقبش هستی
بخاطر این است که

بیشتر از اینکه حواست به درخت شاخ و برگ دار توی باغچه باشد
دلت برای گل نازک و لطیف برگ  توی گلدانت می تپد

درخت ها همین که کمی تنه شان کلفت می شود واز نهالی در می آیند تقریبا خودشان
از پس تر د ونازکی شان بر میآیند
اما آن گلدان گل ناز کنار پنجره
دل میخواهد که برایش بترکانی...

65

این روزها که نیستی و هستی به این فکر میکنم
که
چه روزهایی با خیال راحت به تو فکر خواهم کرد!
به رویاهایت
و به رویاهایمان برایت!

حوالی همین روزها



64

آخر یک شب  دست نوشته هایم را
به دست باد خواهم داد
تا شاید
در مسیر
کلمه ای از آن را
بر تار مویی رها از تو اویزد
و نوشته هایم

رونق گیرند...

چه افسوسی خواهم خورد
اگر آن شب را
تو خواب باشی

62

این روزها بیشتر نیاز به بودنت را احساس میکنم

با این که میدانم این مشغله های تمام ناشدنی چطور درگیرت کرده اند

اما هر ثانیه حضورت درکنارم انگار آرامش دنیاست و فراغت از هرچه فکر و خیال

شده ام مثل دختر بچه ای که بعد از رفتن پدرش بهانه می گیردو تا مدت ها گریه میکند تا پدرش به هر زوری شده برگردد اما میداند که باید صبر کند اما نمیتواند گریه هم نکند!

حالا خودم هم مادر ان کودکم که باید ساکتش کنم هم همان کودکم.

امروز واقعا وقتی رفتی پشت سرت گریه کردم!

بعضی وقتها همسرم باید پدرم هم بشود!

__________________________--______________________--_______________________--_________--

موتورانه مان تبدیل شده به پرایدانه!!!

61

مدت ها بود منتظر بودم دوستانم  _ که اکثرشان هم غیر مشهدی هستند_ برایشان شرایط زیارت جور شودو بیایند تا به همین هوا من هم ببینمشان

و دلتنگی هایم رفع شود

حالا که چند تاییشان با هم امده اند

جوری گیر کردم و شرایطی دارم که خیلی سخت میتوانم با آنها وقت بگذرانم

اما خب

همینکه الان احساس میکنم همینجایند خودش خوب است

________________--__________________--______________--_____________--

دلم برای روزهای شلوغ حرم تنگ شده

روزهایی که حضور مهربان امام مهربانم را بیش از بیش حس میکردم

حرم لبریز زائرها
مسافرها
مجاورها
گروهی آذری ها و گروهی از شمالی ها
یکی از پای قالی و یکی از بین شالی ها
وحالا هرکدام آرام
زبان وا کرده در این ازدحام، آرام:
"ببین این دست پینه بسته را آقا
ببین این شانه های خسته را آقا
به بیخوابی دوچشم خویش را مجبور کردم من،
به زحمت پول مشهد آمدن را جور کردم من،
نشستم تا بگیرم دامن ایوان طلایی را
به سمتت باز کردم دست خالی گدایی را"

یکی درد دلش را با امام مهربان می گفت،
یکی بالای گلدسته اذان می گفت،
یکی بغض میان آه را می گفت،
یکی هم خستگی راه را می گفت،
جوان زایری در گریه هایش"آمدم ای شاه" را می گفت.

خلاصه عده ای اینجا و خیلی ها ز راه دور ،
دلگیر حرم هستند،
همانهایی که جاماندند و حالا پاى تصویر حرم هستند.

60

قبلا یکی از علایقم اتوبوس گردی بود

با اینکه معمولا تمام مسیر های اتوبوسی که می رفتم از شدت شلوغی همیشه در مرز خفه گی و خستگی و اعصاب خورد قرار میگرفتم اما خودش دنیایی بود

با ادمهای مختلفی سرو کله می زدی

نه اینکه از همه طیف اما آدم ها جور واجور بودند

حتا آدم هایی که توی یک محیط و محل زندگی میکنند باز با هم فرق داشتند

حرف هاشان طرز برخوردشان و حتا نوع نگاهشان به تویی که یک مسافر معمولی هستی توی تمام آن مسافر ها که داری فشاری مضاعف به تمام فشار ها ی تو ی اتوبوس شلوغ می اوری.

آن موقع خوب ایده هایی برای نوشتن به ذهنم می رسید.

یادم می آید یک بار آقای سعید موسوی

یکی از مربی های کارگاه داستانمان گفت

اتوبوس بهترین جا برای نوشتن داستان است

اصلا خودش ایده ناب است

میگفت خودم همیشه اتوبوس های خط های مختلف را سوار می شوم و میگذارم اتوبوس مراببرد به هر کجا که میخواهد

همین که ایستگاه اخر پیاده می شوم قلم و کاغذم را در میاورم و شروع میکنم هرچیزی را که دیدم مینویسم

و بعد همانها همه می شوند ایده برای نوشتنم!

من هم بار ها و بارها این کار را کردم و اگر نگویم داستانی از تویش در آمده حداقلش این بوده که چندین صفحه از سررسیدم را پر کرده

یا چند صفحه ای از وبلاگم را!

این موضوع هم بر میگردد به چندین سال پیش همان موقع ها که خبری از فیس بوک و پلاس و توییتر و واتس اپ و لاین و وایبر نبود

همان موقع ها که پو نیامده بود که از بس سرت توی گوشی باشد افتادگی گردن بگیری!

همان موقع ها که موقع حرف زدن با آدم ها عشقت این بود که احساساتشان را از روی تغییر رنگ چشم هایشان بفهمی

نه حالا که اصلا کسی را برای حرف زدن روبرویت نمی بینی یا اگر هست سرش توی گوشی اش یا تبلتش است و هر از گاهی محض خالی نبودن عریصه یک "هومی" می گوید که تو ادامه بدهی و سرت به حرف زدن بند باشد تا مبادا او مجبور شود سرش را از توی گوشی اش در بیاورد!

همان موقع ها که آدم ها با روح هم کار داشتند!

حس نو2

تو هم

زیر اولین باران پاییزی

خواهی گریست...

55

چقدر راحت به خودمان اجازه میدهیم در مورد آدم ها قضاوت کنیم و بعد هزار جور توجیه بیاوریم برایش! که این آدم فلان است و این آدم بهمان
خدایا توی این شب های عزیز
ما را از تخت خودت پایین بکش و حالیمان کن ما خدا نیستیم!

54

بعضی خوردنی ها فقط از دور خوشمزه اند.  یا وقتی روزه ای دلت میخواهد و حریصی که بخوری شان.
اما همینکه نزدیکشان میشوی یا روزه ت را باز میکنی و میخوری

میبینی که "دهع" انقدرها هم که نشان میدادند جذاب و خوشمزه نیستند که حتا بد مزه و بی خاصیتند!
بعضی ادم  هم همینطورند!
بدرد دور میخورند.
همان دور بمانند . نیایند نزدیک!

حس نو

آسمان که عطر شعر بگیرد

وقتی درست زیر درختان هیاهو زده ی پاییز

رقص باران

به قامت پیاده رو ها لباس خیس بدوزد

تو

شروع می شوی...